Eerste week fietsen

De eerste week fietsen zit erop en wat een belevenis.Ik geniet van elke minuut, elke kilometer. We zijn een soort reizende attractie want overal waar we langs komen wordt gestopt met werken en gezwaaid, geroepen en Tashi Delek geroepen.Fietsen zelf gaat me, na mijn gezondheisproblemen, goed af.Ik laat zelfs de gids, voor wie dit toch zijn beroep is, bij elke pas ruim achter me. Voelt wel heel anders dan al het fietsen dat ik tot nu tot heb gedaan. Voor de kenners: mijn hartslag komt op deze hoogte niet onder de 100 in rust en bij max. inspanning niet boven de 155. Het zijn ook niet je benen maar het is puur je adem waarop je fietst. Begrippen als adempauze en op adem komen moet je letterlijk nemen.En hoe hoger je komt hoe erger. Bij de beklimming van de 5454 hoge Shogula -pas (zie foto) moest ik de laatse 10km. van de 25km. lange klim 4 maal stoppen om op adem te komen. Wel als enige (en wat later bleek) misschien wel als eerste ooit fietsend boven gekomen.Omdat onze route nieuw is. Pad was totnutoe onbegaanbaar maar nu ligt er zand en grind.Snelheid bergop rond de 6 a 7 km. Zo trots als een pauw met kippevel op mijn rug in een hagelstorm de afdaling genomen. Ons gezelschap is een feest (zie foto) 6 man, 4 religies, 1 truck, 1 eettent, 3 slaaptenten en 3 fietsen. We worden perfect verzorgd door de chauffeur Nimo en de kok Tsao die werkelijk van niets een goed maal kan maken. De dag ziet er ongeveer zo uit: 7.15 uur uur opstaan. Tsao heeft dan reeds warm water in een teil gedaan om te wassen maar dat kan vaak ook in de rivier. 7.45 ontbijt (altijd iets met ei) en dan om 9.00 uur fietsen. Tsao, Nimo, en Tashi ruimen alles op en halen ons na een uur in. Rond 12.30 uur zien we ze langs de weg staan en is de warme lunch reeds klaar. Dan spreken we af tot hoever we fietsen en rond 16.00 uur staat het kamp reeds opgezet en is de thee klaar. Meest leuke vind ik dat er altijd nomaden aan komen waaien. Gewoon om te kijken wat we doen, te schuilen, een praatje te maken of ze eten mee. Meestal willen ze het eten mee nemen naar huis.Zo hebben we al midden in een weiland met yaks gestaan, aan een bergrivier op 4700 meter hoogte, en in een nomadenkamp aan het Nam Tso meer. De afgelopen 3 dagen zijn we bewust van de Friendship Highway afgeweken en zijn we door het binnenland van Yanpanchen naar Dachuka gereden . Off road. Erg zwaar, want off road is hier een zand/grindpad waar je goed moet opletten. Maar geen verkeer en alleen maar nomaden en landarbeiders als gezelschap en bovenal de meest fraaie natuur die je je maar kunt voorstellen. Nog nooit bvan mijn leven zoveel foto,s gemaakt. We gaan ons nu opmaken voor de ritten richting Himalaya en Everest Base Camp. Een groot feest!!!!