Aan het werk

Nu ik uitgefietst ben en helemaal gesetteld in Bungamati is het de hoogste tijd om te gaan concentreren op mijn "werk" hier. Ik had het geluk dat tijdens mijn eerste week hier Jeroen (voorzitter van de stichting in Nederland)hier ook was. De stichting bestaat nu precies 5 jaar en zit in een duidelijke overgangsfase. Jeroen en Sukha(de voorzitter in Nepal)vonden het tijd om zich eens te bezinnen over het hoe en wat met de stichting voor de komende 3 jaar. Ook omdat er een aantal grote projecten en activiteiten op stapel staan. Voor mij een perfecte "inwerkperiode" en ik kon ook al een steentje bijdragen. Inhoudelijk betekende dit redelijk vertrouwd "kantoorwerk" zoals het schrijven van Strategie-plan, communicatieplan etc. maar het grote verschil is dat hier de praktijk altijd, en soms letterlijk, op de stoep ligt. Dit in tegenstelling tot de plannen die ik heb geschreven voor opdrachtgevers en werkgevers in het verleden. Die blijven toch vaak in de kast staan geduldig op papier. Het voorbeeld dat dit voor BFN anders is overkwam me een paar dagen geleden. Niet lang nadat we in kantoor in onze plannen o.a.spraken over het terugdringen van het aantal drop-outs van leerlingen stond er na onze werkdag een meisje/vrouw op de stoep, keurig gekleed. Navraag door Sukha leerde dat ze Soniya heette en al een aantal uren geduldig wachtte tot er iemand naar buiten kwam. Ze is 19 jaar en is vorig jaar gestopt met haar studie omdat ze het niet meer kon betalen. Haar enige oudere zuster is getrouwd en het huis uit en haar vader met de noorderzon vertrokken. Ze woont alleen met haar moeder die werkt en de studie kost naast het levensonderhoud te veel. Het laatste jaar van haar studie is door klasgenoten betaald maar die haken nu ook, met spijt, af. Geen educatie is (te)vaak een kwestie van niet kunnen en bijna nooit van niet willen, hier.Ook Soniya wil graag weer studeren om zichzelf en haar moeder een betere toekomst te geven en heeft van de Stichting gehoord, vandaar.Sukha en Jeroen geven aan haar graag te willen helpen en een sponsor voor haar te zoeken in Nederland. Die bleek op nog geen meter afstand te staan en zodoende is de brug tussen theorie en praktijk hier zo immens klein dat de motivatie om nog meer nuttige dingen te doen alleen maar toeneemt.Diep respect en petje af voor de manier waarop Jeroen en Sukha niet alleen de goede dingen doen maar ook de manier waarop ze dit doen. De principes, uitgangspunten en waarden die ze hierbij hanteren zijn minstens net zo belangrijk als de doelen die ze nastreven.
"life is a journey in which the travelling itself is as important as the destination your going to" zei een wijs iemand ooi, en als ik iets leer deze trip!!!!!!